Γαλανόλευκο συνονθύλευμα

Ντροπιαστική ήττα γνώρισε η Εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου χθες από τα Νησιά Φερόε με 2-1 και αποχαιρέτησε τις όποιες πιθανότητες είχε για πρόκριση στο Euro 2016.

Μια Ελλάδα αποκαρδιωμένη, απαξιωμένη, παρατημένη και χωρίς μέλλον. Την εικόνα αυτή έδωσε χθες η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου γράφοντας μια μαύρη σελίδα στο βιβλίο της. Ένα βιβλίο που με τόσο κόπο και ιδρώτα η προηγούμενη γενιά είχε γεμίζει με χρυσές σελίδες, σελίδες δόξας και τιμής. Φυσικά και εκείνοι είχαν τις ήττες και τις κακές τους εμφανίσεις αλλά ποτέ μα ποτέ δεν είχαν ηττηθεί δύο φορές από ερασιτέχνες. Ερασιτεχνική ομάδα είναι τα Νησιά Φερόε και κατάφεραν να κερδίσουν με το  σπαθί τους όχι μία αλλά δύο φορές της Ελλάδα και μάλιστα δίκαια, μια με 1-0 στο «Γεώργιος  Καραϊσκάκης» και μια στην έδρα τους με 2-1.

Το ερώτημα που γεννάται είναι εύλογο και απόλυτα δικαιολογημένο. Γιατί τέτοια πτώση; Τι οδήγησε σε αυτή;

Μπορώ να αρχίσω να απαριθμώ τα λάθη της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας μετά το τέλος της εποχής Ρεχάγκελ στην Εθνική και την αδικαιολόγητη συμπεριφορά στο Φερνάντο Σάντος. Επιλογές που πλήγωσαν την Εθνική και έβαλαν στις τάξεις της παίχτες που ακόμη και τώρα κανείς δεν θυμάται. Παίχτες που στελέχωσαν την ομάδα όχι επειδή ήταν αυτό που ζητούσε ο προπονητής αλλά … μετά από εντολές.

Δε θα σταθώ σε αυτές τις επιλογές και αποφάσεις της ΕΠΟ αλλά στη διαφορά της τωρινής με την προηγούμενη γενιά. Βλέπουμε παίχτες που δεν έχουν ηγετικό ρόλο στην ομάδα τους, ούτε καν το  ρόλο του δευτεραγωνιστή. Παίχτες που ενδιαφέρονται περισσότερο για την εξωτερική τους εμφάνιση και που χθες είχαν το  μυαλό τους στα καταγάλανα νερά των όμορφων νησιών της χώρας μας παρά στην κρίσιμη αναμέτρηση. Αγγαρεία έκαναν, τουλάχιστον εγώ αυτό κατάλαβα. Μπορεί να μην βλέπω τριάντα και σαράντα χρόνια μπάλα, να έχω χάσει κάποιες ακόμη μαύρες σελίδες του ελληνικού ποδοσφαίρου και να μην μπορώ να συγκρίνω και να κρίνω αλλά μια εικόνα χίλιες λέξεις. Οι διεθνείς μας χθες πήγαν στα Νησιά Φερόε σκεπτόμενοι όχι την πρόκριση αλλά το πότε θα τελειώσουν. Μπάλα δεν έπαιξαν, και δεν λέω να γίνουν Μπαρτσελόνα, αλλά ένα σωστό και μετρημένο ποδόσφαιρο μπορούν να παίξουν. Το ξέρω, τους έχω δει να το κάνουν. Αλλά επέλεξαν να μην το  κάνουν.

Ο λόγος είναι εμφανής για μένα και αποτελεί τη σημαντική διαφορά τους με τους προηγούμενους. Καραγκούνης, Νικοπολίδης, Ζαγοράκης, Βρύζας, Χαριστέας, Δέλλας και όλοι οι υπόλοιποι έπαιζαν για την φανέλα, για αυτό το σήμα που κοσμούσε και κοσμεί ακόμη τη γαλανόλευκη φανέλα. Έπαιζαν για την χώρα τους, τους φιλάθλους που έκαναν χιλιόμετρα για να τους στηρίξουν και μετά για τον εαυτό τους. Η σειρά αυτή σήμερα έχει ανατραπεί και εδώ είναι η ρίζα του προβλήματος…..