ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ: ΜΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΘΑΝΑΤΟΥ;

Αθλητισμός και θάνατος δύο έννοιες θεωρητικά αντίθετες αλλά στην πράξη πλήρως ταυτισμένες. Ποιος δεν θυμάται τον Πελέ, τον Μαραντόνα, τον Σώκρατες; Ποιος δεν ξέρει τον Μέσι και τον Κριστιάνο; Υπηρέτες της στρογγυλής θεάς που έγραψαν και συνεχίζουν να γράφουν το όνομα τους με χρυσά γράμματα. Ότι λάμπει δεν είναι χρυσός όπως λέει και το ρητό όμως. Πίσω από το χρυσό πέπλο συχνά κρύβεται μια ιστορία που οδηγεί στο θάνατο. Ο θάνατος ακολουθεί τους ποδοσφαιριστές όπως ένας σκύλος το αφεντικό του. Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί;

Κάθε αναμέτρηση αποτελεί ένα παιχνίδι ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο. Η ζωή είναι συνδεδεμένη με τη νίκη και η ήττα με το θάνατο στο μυαλό ενός φιλάθλου. Σε ένα παιχνίδι κάποιος θα χάσει και κάποιος θα κερδίσει. Αισθήματα χαράς και λύπης εναλλάσσονται στους οπαδούς των αντίπαλων ομάδων αλλά υπάρχει ένα συναίσθημα που μπορεί να γεννηθεί ταυτόχρονα και στους δύο και μάλιστα στην ίδια αναμέτρηση. Το αίσθημα του φόβου και της αγωνίας όταν ένας ποδοσφαιριστής σωριάζεται στον αγωνιστικό χώρο. Εκεί δεν σκέφτεσαι αν είναι παίκτης της ομάδας σου ή των αντιπάλων απλά προσεύχεσαι να τον δεις όρθιο. Εκείνη τη στιγμή η μία, μοναδική και καλοκουρδισμένη μηχανή που σου προσφέρει το θέαμα και τα γκολ σταματά να λειτουργεί.

Πριν από δύο χρόνια σε μια αναμέτρηση του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό στο Φάληρο ήταν στο 30^ο λεπτό θυμάμαι όταν είδα τον Μάικλ Ολαϊτάν να σωριάζεται στον αγωνιστικό χώρο. Φόβος, αγωνία και ένα μεγάλο γιατί έκαναν στροφές στο μυαλό μου. Τα ιατρικά επιτελεία των δύο ομάδων λειτούργησαν γρήγορα, ο παίκτης διεκομίσθη στο νοσοκομείο και εν τέλει άνοιξε τα μάτια του και μετά από αρκετό καιρό επέστρεψε στους αγωνιστικούς χώρους. Δεν έχουν όμως όλοι την τύχη του Ολαϊτάν αφού δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που κάποιος ποδοσφαιριστής χάνει τις αισθήσεις του, σωριάζεται στον αγωνιστικό χώρο και σοκάρει συμπαίκτες, προπονητές, γιατρούς και φιλάθλους.

Το πρώτο περιστατικό καταγράφεται το 1892 με τον James “Daddy” Dunlop να χάνει τη ζωή του στο νοσοκομείο, αιτία ο τέτανος. Το 1909 ο Τζέιμς Μάιν δέχτηκε ένα χτύπημα στο στομάχι κατά τη διάρκεια μιας αναμέτρησης και τέσσερις μέρες μετά άφησε την τελευταία του πνοή. Το 1992 ο πρώην ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες, χάνει την αισθήσεις του στον αγώνα της Βελέζ Σάρσφιλντ με τη Ρίβερ Πλέιτ, πέφτει σε κώμα και τρεις μέρες μετά μας αποχαιρετά. Έπασχε εκ γενετής από υπερτροφική μυοκαρδιοπάθεια. 13 χρόνια πριν ο Καμερουνέζος Μαρκ – Βιβιέν Φοέ κατέρρευσε στο γήπεδο και έχασε τη ζωή του από ανεύρυσμα.

Στα ευρωπαϊκά γήπεδα, το 2004, ο Ούγγρος ποδοσφαιριστής Μίκλος Φεχέρ κατέρρευσε στις καθυστερήσεις της αναμέτρησης της Μπενφίκας με τη Βιτόρια Γκιμαράες και έσβησε στα 25 του από υπερτροφική μυοκαρδιοπάθεια. Την ίδια χρονιά ο 30χρονος Σερζίνιο άφησε την τελευταία του πνοή κατά τη διάρκεια του αγώνα της Σάο Καετάνο με τη Σάο Πάολο. Η αυτοψία έδειξε ότι η καρδιά του ζύγιζε 600 γραμμάρια. Τρία χρόνια αργότερα ο Αντόνιο Πουέρτα σε ηλικία μόλις 23 ετών κατέρρευσε στο γήπεδο στον αγώνα της Σεβίλλης με την Χετάφε και τρεις μέρες αργότερα έφυγε από τη ζωή μετά από παρατεταμένα καρδιακά επεισόδια.

Οι Έλληνες φίλαθλοι έγιναν μάρτυρες σε ανάλογο περιστατικό. Το 1995 ο Μουγκαντί Τσιμάνγκα, παίκτης του Ατρομήτου, κατέρρευσε στον αγωνιστικό χώρο στην αναμέτρηση με τον Πανελευσινιακό στην Ελευσίνα και έσβησε αβοήθητος στο χορτάρι αφού δεν υπήρχε ασθενοφόρο στο γήπεδο. Το πιο πρόσφατο περιστατικό, ο θάνατος του Πάτρικ Εκένγκ στις 6 Μαϊου του 2016. Ο 26χρονος Καμερουνέζος άσος κατέρρευσε εννέα λεπτά μετά την είσοδο του στην αναμέτρηση της Ντιναμό Βουκουρεστίου με τη Βιτορούλ και παρά τις προσπάθειες των γιατρών άφησε την τελευταία του πνοή λίγες ώρες μετά στο νοσοκομείο από ανακοπή καρδιάς.

Και η λίστα, δυστυχώς, δεν κλείνει εδώ. Μια λίστα που ξεκινά από το 1892 και φτάνει μέχρι και τις μέρες μας και περιλαμβάνει 130 αναφορές θανάτου σε αθλητές υψηλού επιπέδου. Ωστόσο, οι θάνατοι παικτών στις μικρότερες κατηγορίες ή/και στις ερασιτεχνικές πολλαπλασιάζονται και υπολογίζεται ότι πάνω από 2.000 άτομα πεθαίνουν κάθε χρόνο.

Εύλογα γεννιούνται ερωτήματα. Μα πώς; Αφού αθλούνται; Αφού εξετάζονται σε τακτικά χρονικά διαστήματα; Αφού περνούν από εξωνυχιστικούς ελέγχους; Πώς; Γιατί; Πολλά τα ερωτήματα και ουδεμία απάντηση. 

Οι αθλητές θεωρούνται πρότυπα υγείας αλλά φλερτάρουν περισσότερο από τον καθένα με το θάνατο. Αν ξετυλίξουμε το νήμα της ζωής ενός αθλητή θα δούμε ότι πολλοί είναι εκείνοι οι παράγοντες που μπορούν να ανοίξουν την πόρτα του θανάτου.  

Οι αθλητές εξετάζονται με κάθε λεπτομέρεια και αφού πάρουν το «πράσινο» φως ότι είναι υγιείς μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο. Εκεί εμφανίζονται τα προβλήματα όμως. Ένα χτύπημα στο κεφάλι, ένα πρόβλημα στην καρδιά ή ακόμη και ένας κεραυνός και ο ποδοσφαιριστής δεν παλεύει πλέον για το θετικό αποτέλεσμα της ομάδας σου αλλά για τη ζωή του. Τα περιστατικά θανάτου αθλητών μέσα στον αγωνιστικό χώρο συνεχώς αυξάνονται με τη σχετική λίστα της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου (FIFA) να περιλαμβάνει, όπως ειπώθηκε και πιο πάνω, 130 αναφορές. Σύμφωνα με αυτή τη λίστα οι κυριότερες αιτίες είναι τα δυνατά χτυπήματα (21), προβλήματα καρδιάς (61) αλλά και ένα φυσικό φαινόμενο ο κεραυνός (7). Αλλά το τελευταίο δεν μπορείς να το ελέγξεις αφού είναι ένα απρόβλεπτο φυσικό φαινόμενο, μόνο να προστατευτείς. Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό που έλαβε χώρα τον Οκτώβριο του 1998 στο Κονγκό, όπου ένας κεραυνός σκότωσε και τους 11 ποδοσφαιριστές της Μπένα Τσάντι αλλά όχι εκείνους της Μασανγκάνα. Μετέπειτα έρευνες έδειξαν ότι οι τάπες των παπουτσιών των παικτών της Μασανγκάνα ήταν από διαφορετικό υλικό και αυτό τους έσωσε τη ζωή. Τον κεραυνό, λοιπόν, δεν μπορείς να τον ελέγξεις αλλά ένα χτύπημα, ένα πρόβλημα στη καρδιά; Κι όμως κάποιος φορές ακόμη κι αυτά δεν μπορούν να προβλεφθούν ούτε να διαγνωστούν.

Το σύγχρονο ποδόσφαιρο χαρακτηρίζεται από ένταση, δύναμη και πάθος. Κάθε αθλητής που προσδιορίζεται για το χώρο αυτό οφείλει να αναπτύξει πολύ καλές προσαρμογές ώστε να μπορεί να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του. Οι ποδοσφαιριστές μοιάζουν με μηχανές που προπονούνται συνεχώς και δεν γνωρίζεις αν σταματούν κάποτε. Καθημερινά επιδίδονται σε πολύωρη προπόνηση, σε έντονη άσκηση προκειμένου να είναι έτοιμοι για τον επερχόμενο αγώνα που ενδέχεται να μην είναι ένας την εβδομάδα. Είναι κοινό μυστικό, εξάλλου, ότι οι ομάδες δίνουν δύο ή και τρία παιχνίδια μέσα σε μια εβδομάδα και όλα με αντιπάλους υψηλού επιπέδου. Ο ποδοσφαιριστής, λοιπόν, οφείλει να αναπτύξει πάρα πολύ καλές προσαρμογές για να μπορέσει να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της ομάδας του αλλά και για να προστατέψει τον ίδιο του τον οργανισμό. Διαφορετικά τα προβλήματα θα κάνουν την εμφάνιση τους. Η έντονη και η εξαντλητική άσκηση μπορεί να σκοτώσει ακόμη και μια γερή καρδιά.

Η καρδιά. Η κυριότερη αιτία θανάτου των ποδοσφαιριστών αφού όπως φαίνεται και από τη σχετική λίστα της FIFA ο μεγαλύτερος αριθμός περιστατικών οφείλεται σε προβλήματα στην καρδιά και μερικές φορές σε «κρυφά» προβλήματα καρδιάς. Δεν είναι λίγες οι φορές που ο αθλητής δεν αποκαλύπτει κάποια δική του πάθηση ή το πρόβλημα ενός μέλους της οικογένειας του, για κοινωνικούς λόγους κυρίως, έτσι αυτό παραμένει άγνωστο αφού και ο υπεύθυνος γιατρός όσο έμπειρος και να είναι δε μπορεί να το διαγνώσει. Υπάρχουν νοσήματα κληρονομικά τα οποία δεν μπορούν να διαγνωστούν μέσα από τον απλό έλεγχο που γίνεται στους αθλητές αφού ούτε τα ακουστικά ούτε το καρδιογράφημα τα δείχνουν, για παράδειγμα ένα πρόβλημα στις στεφανιαίες αρτηρίες. Μπορεί να διαγνωστεί μόνο με στεφανογραφία αλλά αν από τον πρωτογενή έλεγχο δεν υπάρχουν ευρήματα θα πρέπει όλοι οι αθλητές να κάνουν στεφανογραφία, κάτι που είναι φυσικά ανεφάρμοστο.

Μια άλλη αιτία που μπορεί να οδηγήσει ένα ποδοσφαιριστή στο θάνατο είναι οι περιβαλλοντικές συνθήκες που επικρατούν στο εκάστοτε γήπεδο. Μπορεί ο αθλητής να έχει γερή και υγιή καρδιά αλλά αν αγωνιστεί σε θερμοκρασία 40^οC, αν αφυδατωθεί τότε μπορεί να πάθει θερμοπληξία και να χάσει τη ζωή του. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ομάδες επιλέγουν να κάνουν την προετοιμασία τους σε περιοχές με φυσιολογικές θερμοκρασίες όπου οι αθλητές θα μπορούν να αποδώσουν τα μέγιστα. Έρευνες έχουν δείξει ότι οι ιδανικές συνθήκες είναι από 14-15^οC ως 23-24 βαθμούς.

Η χρήση αναβολικών ουσιών και άλλων απαγορευμένων φαρμάκων αποτελεί μια άλλη αιτία του προβλήματος. Όταν ένας αθλητής λαμβάνει διάφορα σκευάσματα για να αυξήσει τη μυϊκή του δύναμη ή να βελτιώσει την επίδοση του χωρίς ιατρική συνταγή και χωρίς να του είναι απαραίτητα καταστρέφει τον οργανισμό του. Εξάλλου, κανείς δεν μπορεί να ξέρει με σιγουριά τι περιέχουν τα σκευάσματα αυτά.

Οι αθλητές μπορεί να θέλουν να κρύψουν τα κληρονομικά τους νοσήματα ή να κάνουν χρήση αναβολικών ουσιών αλλά και το ίδιο το παιχνίδι δεν είναι καθόλου αθώο. Το σύγχρονο ποδόσφαιρο χαρακτηρίζεται από αρκετά δυνατά μαρκαρίσματα. Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα το αγγλικό πρωτάθλημα. Η Premier League είναι ένα από τα κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης αλλά συγχρόνως και ένα δυνατό και άκρως ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Αν αναλογιστείτε ότι η πρωταθλήτρια της περσινής αγωνιστικής περιόδου, η ομάδα της Λέστερ, πριν από την έναρξη της αγωνιστικής περιόδου ήταν φαβορί για υποβιβασμό και στο τέλος κατέκτησε το πρωτάθλημα, νομίζω ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου. Το σκληρό παιχνίδι είναι χαρακτηριστικό των αγγλικών ομάδων με τα στατιστικά να δείχνουν ότι ο διαιτητής έχει βγάλει από το τσεπάκι του 1.194 φορές την κίτρινη κάρτα και 36 την κόκκινη στα 38 περσινά παιχνίδια πρωταθλήματος. Ένα δυνατό χτύπημα από την μπάλα ή από τον αντίπαλο στην προκάρδιο χώρα  μπορεί να δημιουργήσει κοιλιακή μαρμαρυγή. Στην περίπτωση αυτή η καρδιά του ποδοσφαιριστή θα χτυπάει πάρα πολύ γρήγορα, 300 με 400 χτύπους το λεπτό, και τελείως ακανόνιστα. Κάτι μη φυσιολογικό που θα οδηγήσει τον αθλητή σε αιφνίδιο θάνατο.

Το σύγχρονο ποδόσφαιρο απαιτεί οι αθλητές να μοιάζουν με ακούραστες μηχανές που θα αποδίδουν πάντα το 100% των δυνατοτήτων τους. Αυτό είναι και η επιθυμία των φιλάθλων για να μπορεί η ομάδα τους να κερδίζει. Ο ανθρώπινος οργανισμός δεν έχει κατασκευαστεί για το λόγο αυτό όμως. Οι ποδοσφαιριστές ακολουθούν καθημερινά ένα πολύωρο πρόγραμμα εκγύμνασης και προπόνησης και αναγκάζονται να παίζουν δύο ή και τρία παχνίδια μέσα σε μια εβδομάδα. Ένας κανονικός άνθρωπος θα τα είχε παρατήσει προ πολλού. Εκείνοι όμως αναπτύσσουν, όπως είπαμε, προσαρμογές που τους βοηθούν στην εκπλήρωση των υποχρεώσεων τους. Ωστόσο, έρευνες δείχνουν ότι η έντονη άσκηση μπορεί να βλάψει ακόμη και μια τελείως υγιή καρδιά όταν γίνεται σε εξαντλητικό βαθμό. Για παράδειγμα σε ένα υπερμαραθώνιο είναι λογικό να εμφανιστούν βλάβες πάνω στα αγγεία και στην καρδιά ή κάποιος σπασμός. Η εξαντλητική άσκηση δεν είναι καθόλου ωφέλιμη για τον οργανισμό.

Και ας περάσουμε στο στάδιο του ελέγχου. Πολλές φορές ο έλεγχος ενδέχεται να πραγματοποιείται από ανθρώπους που δεν έχουν ιδιαίτερη πείρα με την αθλητική καρδιά και μπορεί να τους ξεφύγουν κάποια πράγματα. Κάτι που περιορίζει την αξία του φυσικά. Δεν είναι λίγες οι ομάδες που έχουν επικεφαλή του ιατρικού τους επιτελείου έναν ορθοπαιδικό και στην ομάδα του δεν υπάρχει καρδιολόγος. Αν κάποιος ποδοσφαιριστής πάθει ανακοπή κατά τη διάρκεια μιας αναμέτρησης ο καρδιολόγος ή κάποιος που γνωρίζει από καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση είναι απαραίτητος μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο. Ένα ασθενοφόρο που θα έπρεπε να βρίσκεται πάντα στα γήπεδα που διεξάγονται οι αγώνες αλλά σχεδόν πάντα είναι ο μεγάλος απών. Να σας επαναφέρω στη μνήμη την περίπτωση του Τσιμάνγκα του Ατρομήτου. Εάν υπήρχε ασθενοφόρο στο γήπεδο μπορεί και να γλίτωνε. Δεν υπήρχε, όμως. Όπως ΔΕΝ υπάρχει και ο σωστός εξοπλισμός στα γήπεδα. Ένα συγκροτημένο φαρμακείο με αυτόματο έξυπνο απινιδωτή που θα δώσει ρεύμα αν ο ποδοσφαιριστής πάθει ανακοπή, ένας γιατρός που να γνωρίζει, ένα ασθενόφορο πλήρως εξοπλισμένο. Η ασφάλεια στα γήπεδα είναι μηδαμινή και πολλές φορές υπεύθυνη για το θάνατο των αθλητών. Ο Γενικός Γραμματέας της Ένωσης Ποδοσφαιριστών Ρουμανίας, Ντουμίτρου Κοστίν, μετά το θάνατο του Πάτρικ Εκένγκ κατήγγειλε ότι «από το 2008 φωνάζουμε πως η ασφάλεια  των παικτών και των θεατών δεν είναι εγγυημένη, όμως μας έλεγαν ότι δεν υπάρχουν χρήματα, λόγω της κρίσης».

Ο παράγοντας χρήμα μπαίνει στο παιχνίδι και διαλύει κάθε του αντίπαλο. Σίγουρα για ένα πλήρως εξοπλισμένο γήπεδο και με τη σωστή ιατρική υποδομή χρειάζονται πάρα πολλά χρήματα αλλά είναι λογικό να θυσιάζεις ανθρώπινες ζωές για να δώσεις λιγότερα; Αυτή είναι και η αντιπαράθεση ευρωπαϊκής και αμερικανικής φιλοσοφίας. Οι Αμερικάνοι θεωρούν ότι το καρδιογράφημα πρέπει να γίνεται μόνο σε αθλητές υψηλού επιπέδου και όχι στους ερασιτέχνες και στους κολεγιακούς αθλητές γιατί πιστεύουν ότι είναι πάρα πολύ μεγάλο το κόστος δεδομένου του πολύ μεγάλου αριθμού αθλητών που έχουν. Επιπλέον, συμφωνούν ότι πρέπει να αυξηθεί η ασφάλεια στα γήπεδα αλλά για να επιτευχθεί αυτό θα πρέπει να περιοριστεί ο προαγωνιστικός έλεγχος. Σε αντίθετα νερά πλέει η Ευρώπη που θεωρεί ότι είναι απαραίτητος και ο προαγωνιστικός έλεγχος αλλά και η ενίσχυση των γηπέδων. Κάτι που αποδεικνύεται και μέσα από μελέτες, όπου σε χώρες που επέβαλλαν δια νόμου τον προαγωνιστικό έλεγχο τα περιστατικά θανάτου από 7 με 8 ανά 100.000 τον χρόνο μειώθηκαν στα 1 με 2. Μια σημαντική μείωση που αποδεικνύει την αξία του προαγωνιστικού ελέγχου.

Και κάπου εδώ ήρθε η στιγμή να απενοχοποιήσουμε την εργομετρική διαδικασία. Τα εργομετρικά τεστ έχουν ως απώτερο στόχο τους να ελέγξουν τη σωματική απόδοση ενός αθλητή και δεν είναι δυνατόν να διαγνωστεί κάποιο πρόβλημα στον αθλητή, εκτός αν αυτό γίνει φανερό μέσα από τις εξετάσεις αυτές.

Τα προβλήματα δημιουργούνται όταν κάποιοι δεν ακολουθούν τις σωστές διαδικασίες που απαιτούνται και οι μετρήσεις γίνονται με λάθος τρόπο. Δεν επιλέγεται το κατάλληλο εργόμετρο, τα μηχανήματα δεν βαθμονομούνται πριν από κάθε νέα εργομέτρηση και η διαδικασία χωλαίνει. Και αυτά είναι λάθη όταν οι δοκιμασίες πραγματοποιούνται. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που αθλητές που ενώ αγωνίζονται κανονικά δεν έχουν περάσει από εργομετρικό έλεγχο.

Επομένως, οι αιτίες που μπορούν να προκαλέσουν το θάνατο των αθλητών είναι πάρα πολλές και συχνά συνδυάζονται. Οι καρδιολογικές εξετάσεις εγείρουν αμφισβήτηση μόνο αν δεν γίνονται σωστά, διαφορετικά αν οι παθήσεις είναι κληρονομικές και δεν αποκαλυφθούν από τον εκάστοτε αθλητή δεν είναι υπεύθυνοι οι γιατροί. Υπεύθυνοι είναι όταν δεν γνωρίζουν τι ακριβώς απαιτείται να κάνουν σε ένα ανάλογο περιστατικό.  Το ίδιο ισχύει και για την εργομετρική διαδικασία. Τα τεστ δοκιμάζουν τη σωματική απόδοση του αθλητή και δεν είναι ικανά να διαγνώσουν κάποιο πρόβλημα του.

Στόχος, λοιπόν, των ανθρώπων του αθλητικού χώρου θα πρέπει να γίνει η προστασία των αθλούμενων ανεξάρτητα αν είναι επαγγελματίες ή ερασιτέχνες. Ο προαγωνιστικός έλεγχος σώζει ζωές αλλά και ένα σωστά εξοπλισμένο φαρμακείο με ένα ασθενοφόρο πάντα σε ετοιμότητα θα προλάβει κάθε αθλητή που θα παρουσιάσει καρδιακό πρόβλημα. Αν όλα αυτά γίνουν, οι γιατροί θα έχουν όλα τα εφόδια για να επαναφέρουν έναν άνθρωπο στη ζωή και οι αθλητές θα είναι πλήρως προστατευμένοι.

Επομένως, η συχνή και πλήρης εξέταση των αθλητών,  η στελέχωση των ιατρικών επιτελείων των ομάδων με ανθρώπους που γνωρίζουν πολύ καλά το αντικείμενο τους και γιατί όχι με έναν καρδιολόγο αλλά και η ενίσχυση της ασφάλειας των γηπέδων θα προστατέψει ένα ποδοσφαιρικό αγώνα. Μια καλή ιδέα θα ήταν να μειωθούν και τα παιχνίδια που δίνουν οι ομάδες στη διάρκεια μιας εβδομάδας οι ποδοσφαιριστές είναι άνθρωποι και όχι ρομποτάκια.

Και ξαφνικά ένα ροζ συννεφάκι και ένας ιδεατός κόσμος άρχισε να δημιουργείται. Αλλά επειδή ο κακός λύκος είναι ακόμη εδώ και σκοπεύει να φάει κι άλλους ποδοσφαιριστές μας, ας προσγειωθούμε καλύτερα! Ας ξεκινήσει η προσπάθεια από την τοποθέτηση ασθενοφόρου σε κάθε γηπέδου με αυτόματο έξυπνο απινιδωτή μέσα όμως και τα υπόλοιπα έπονται.....