ΤΑ "ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ" ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ

Βρίσκονται ανάμεσα μας αλλά τις περισσότερες φορές περνούν απαρατήρητοι. Μπορεί το μάτι μας να πέφτει πάνω τους αλλά με οίκτο ή αηδία. Στοιχειώνουν τις κρύες γωνιές της πόλης απλώνοντας απλά ένα χέρι.

Περπατώντας στους δρόμους της πόλης θα συναντήσει κανείς ανθρώπους να «ζητιανεύουν» (όρος δε μου αρέσει για αυτό τον χρησιμοποιώ σε εισαγωγικά), ανθρώπους να κοιμούνται σε παγκάκια, ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια. Οι άνθρωποι αυτοί είναι κάθε ηλικίας από μικρά παιδιά μέχρι ηλικιωμένοι. Είναι άνθρωποι που η ζωή τους έδειξε το κακό της πρόσωπο φέρνοντας τους σε αυτή την κατάσταση. Και τώρα είναι αναγκασμένοι να ποντάρουν στον οίκτο σου για να πάρουν από εσένα λίγα χρήματα και να εξασφαλίσουν τα προς το ζην.

Όταν ερχόμαστε σε επαφή με αυτούς τους ανθρώπους, οι περισσότεροι από εμάς τους περιφρονούν, τους κοροϊδεύουν, τους βρίζουν, τους προσπερνούν με αδιαφορία σκεπτόμενοι ότι είναι ψεύτικοι, ότι δεν είναι άξιοι προσοχής και ότι απλά είναι σπατάλη χρόνου το να ασχοληθείς μαζί τους. Ίσως για μερικούς πράγματι να ισχύει αυτό. Υπάρχουν πολλοί επιτήδειοι που προσπαθούν να κερδίσουν χρήματα υποδυόμενοι τον ρόλο ενός ζητιάνου. Τρέχουν από πίσω σου, γίνονται ενοχλητικοί και σε παρακαλούν να τους δώσεις έστω και 10 λεπτά για να πάρουν κάτι να φάνε.

Για σκεφτείτε, όμως, και την άλλη όψη του νομίσματος. Με την οικονομική κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα μας, πολλοί είναι εκείνοι που έχουν απολυθεί, έχουν μείνει χωρίς στέγη και δεν έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν τα βασικά αγαθά στην οικογένειά τους. Έτσι αναγκάζονται να «ζητιανέψουν» για να μπορέσουν να τα εξασφαλίσουν. Δείτε λίγο και τη δική τους πλευρά. Μπείτε λιγάκι στη θέση τους. Ξαφνικά από τα σαλόνια της ευμάρειας κατρακυλάς στα σαλόνια των δρόμων. Δεν κρύβουν δόλο ούτε και κακία μέσα τους παρά μόνο ένα παράπονο και ένα μόνιμο γιατί. Ο καθένας από εμάς μπορεί να βρεθεί σε αυτή τη θέση. Οπότε ορισμένες φορές θα ήταν καλό να βοηθάμε αυτούς τους ανθρώπους με όποιον τρόπο μπορούμε. Λέω εγώ τώρα…